Zo zo mensen het is inmiddels alweer anderhalf jaar geleden dat ik wat geschreven heb, maar we zijn er weer. Er is in die tijd veel gebeurd, meer negatieve (corona, oorlog etc.) dan positieve dingen.
Maar ik wil toch eerst met het positieve beginnen, bijvoorbeeld onze reis vorig jaar juni naar Oekraine met hulpgoederen. Het was een zeer enerverende reis voor de 4 leden (Arend, Henry, Gerard en mijzelf) van de V.T.V.
Allereerst wil ik onze sponsors van die reis heel vinnig bedanken, ook bedankt namens de Oekraïners.
Maar nu het verloop van de reis: pooh dat was wat! Vol enthousiasme vertrokken wij zondag op maandagnacht en arriveerde wij maandagavond om 20.00 uur aan de grens in Oekraïne. Wij wisten dat het lang kon duren maar dat wij er zouden staan tot zaterdagavond 18.00 uur hadden we niet op gerekend haha. In eerste instantie heb je het niet meer van boosheid en denk je: wij komen hulpgoederen brengen, doe niet zo moeilijk over een paar nieuwe producten die er tussen zitten en je denkt dit doen we nooit meer.
Maar na verloop van tijd schik je je in de situatie en ga je gewoon geduldig wachten. Gelukkig hadden we prachtig weer en konden we in de zon zitten. Niet te lang natuurlijk want anders verbrand je en we hadden geen zonnebrand mee, dus dan de hele dag maar rondjes rond de auto zitten met de schaduw mee haha. Maar je wordt toch zweterig en wil je aan het eind van de dag douche.. En ja hoe ga je dat doen als er geen douche is? Nou je hangt 2 grote handdoeken aan een Scania grill; 1 links en 1 rechts, een hogedrukspuitje op accu door de grill heen, ‘s morgens de jerrycan met water in de zon zetten en je heb ‘s avonds warm water en huppakee je ken douchen.
Ik kan je vertellen de week is voorbij gevlogen!
Maar dan zaterdagmiddag, het verlossende woord; jullie mogen Oekraïne in. Ons antwoord was yes eindelijk maar we doen het nooit weer haha dachten wij..
Maar dan kom je op je losadres en die dankbaarheid die we kregen en later nog bij een gezin geweest en gezien in welke omstandigheden hun leefde (en dan hadden hun het al redelijk op de rit omdat die man vinnig werkte).. Dan zeg je tegen elkaar ‘’volgend jaar gaan we weer!’’, niet vermoedend dat we door de oorlog inmiddels al weer 2 keer naar Oekraïne zijn geweest met hulpgoederen.
De eerste keer dit jaar hadden we 2 trailers vol die de kerk geregeld had. Maar er werd door de contacten die we op hadden gedaan in Oekraïne vinnig geroepen om voedsel. Dus wij dachten; dat we gaan we regelen. Nou dat is makkelijker gezegd dan gedaan..
Maar dankzij onbundig veel lieve mensen en lieve sponsors hebben we in 3 weken tijd weer 2 trailers vol voeding, medicijnen etc. kunnen regelen. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar de mensen in Oekraïne waren, maar als ik jullie vertel dat de tranen in de ogen stonden dan kun je wel bedenken dat ze dankbaar waren en ik kan ook vertellen dat ik een voldoening heb gevoeld wat ik nog niet eerder heb mee gemaakt en mijn maten kunnen dat beamen.
Tot zover het Oekraïne verhaal. (kan er wel een boek overschrijven )
Nu nog effe wat positiefs!
Er komt een truckshow jippie-ja-jee! We moeten het effe in korte tijd regelen maar dankzij een huchie positief ingestelde vrijwilligers zowel mannen en vrouwen gaan we dat redden.
En ik hoop dus ook op een geweldig feestje waar helaas wel een schaduw over zit, maar daar over zo meer.
Nu helaas het negatieve deel waar ik liever niet over schrijf, maar ook dat hoort bij het leven..
Als eerste; wij proberen het één en ander te organiseren voor de leden, waar we er intussen al rond de 90 van hebben, want daarvoor zijn we een vereniging. Maar als wij bijvoorbeeld een boerengolf en BBQ willen organiseren en de inschrijvingen zo abominabel laag zijn dat we het moeten cancellen, vind ik dan weer jammer. Maar goed het is niet anders, ik hoop dat jullie met de truckshow in grote getale aanwezig zijn en bij de B.B.B’s (ieder kwartaal, volg onze socials voor de data) hoop ik jullie ook weer vaker te zien!
Maar niks en moet alles mag!
Nu nog effe het meest negatieve en het verdrietigste van dit jaar tot nu toe.
En dat is dat onze voorzitter Jan Vlastuin is getroffen door de meest afgrijselijke ziekte die er is, namelijk alvleesklierkanker en dus niet zo lang meer bij ons zal zijn. Dat zal een groot gemis worden voor familie en vrienden maar ook zeker voor ons als V.T.V.
Daar Jan al sinds de oprichting (06-01-1982) van de V.T.V. voorzitter is en wat hij allemaal niet betekent heeft voor de chauffeurs wereld. En ook zeker voor de minder bedeelde, denk aan de vele gehandicapten ritten die hij georganiseerd heeft. Denk ook aan het truckstarfestival feestje wat hij vinnig op de rit had.
En zo kunnen we nog wel effe door gaan..
Ook was hij mijn steun altijd als ik weer wat bedacht wat eigenlijk anders moest, hij kan zich verplaatsen in de jongeren en dat alles verandert met de tijd..
Ik wil Jan hier echt vinnig voor bedanken en ik hoop dat hij nog een vinnig mooi laatste rukkie heeft.
En zo zie je maar beste leden; geniet van het leven want voor je het weet ga je op tournee
Ik ga jullie zien en ruiken
Hartelijke groeten
“DESPERADO”
Reactie plaatsen
Reacties